عجب اوضای بیخی‌ای شده. هر روز یه خبرایی می‌شونی که دوست نداری باور کنی. اصلا دوست نداری بشنوی‌شون.
من که ترجیح می‌دم خودم رو بزنم یه اون‌راه، انگار نه انگار که شنیدم اصلا.
آخه این‌طوری دردش کمتره.
حالا این وسط، یه وقت‌هایی که مجبور می‌شی از خطوط قرمز خودت رد بشی دیگه حالت حسابی از خودت به هم می‌خوره.
خطوط قرمزی که یه‌زمانی خیلی محض بودن، ولی الان این‌قدر که از روشون رد شدی دیگه به حدی کم‌رنگ شدن که حتی دیده هم نمی‌شن. دیگه اصلا نمی‌فهمی کی ازشون رد شدی.
فقط آخرش نگاه می‌کنی می‌بینی اووووووووه چه‌ققققققققققققدر باهاشون فاصله گرفتی
پستها
5 نظرات:
این اهنگ خیلی قشنگه, مناسب این روزها هم هست...
"طاقت بیار رفیق! دنیا تو مشت ماست, طاقت بیار رفیق! خورشیدی پشت ماست, طاقت بیار رفیق! ما هر دو بی کسیم, طاقت بیار رفیق! داریم میرسیم...دنیا اگه تاریک شد, دستای فانوس رو بگیر, با من بیا, با من بیا, چیزی نمونده از مسیر... "
بیخود خوتو خط خطی نکن راوی، نه خودتو نه اعصابتو... خطی که سرجاش بمونه تا تو ازش رد بشی همون بهتر که نباشه.
آره نصیبه، خیلی قشنگه. این رو که نوشتی، یادم افتاد شونصد سال پیش این‌رو دانلود کرده بودم، اما یادم رفته بود گوش کنمش :D تازه رفتم یافتم و گوشش دادم، دستت درد نکنه ;)
والا سعید، آدم یه وقتایی یه‌کارایی می‌کنه که خون خودش به جوش میاد، (می‌گن: خودکرده را تدبیر نیست :D)
بیچاره خطه‌هم خیلی سعی می‌کنه جلوت رو بگیره، شاید حتی بار اول و دوم هم موفق بشه، ولی مشکل اینه که با هربار عبور ازش زورش کمتر میشه، دیگه آدم صداش رو نمی‌شنوه :-<
همه چیز را در پستوی خانه هم که نهان کنی، هستن کسایی که برات درش بیارن. زحمتشو بکشن البته ها. قصد بدی هم ندارن. قربه الی الله کار میکنن.
تو دو هفته اخیر بیشتر از 5 بار پسورد میلم رو عوض کردم ولی بازم میلام باز میشه.
صبوری کنیم و ملامت کشیم و خوش هم نباشیم ابدا.
آره خوب، این‌روزا همه قربه الی الله کار میکنن!
ولی خوب تو مگه از رو کامپیوترهای عمومی میلت رو چک می‌کنی؟ چرا این‌قدر رِیتِ لو رفتن پسِت زیاده؟!
ارسال یک نظر